عدد

من باور نکردم. مهربونیت رو باور نکردم. که می‌ترسم. که نگرانی چنگ میندازه و راه نفسم رو میبنده. من باور نکردم خدایی که ۳۰ سال من رو راه برده، از بلاها حفظم کرده، از مریضی‌ها بیرونم آورده، از لبه پرتگاه برم گردونده و نجاتم داده، باز و هنوز هم میتونه از این بیماری که همه دنیا از سختی‌اش حرف میزنن، بیرونم بیاره و مراقبم باشه. مراقبمون باشه. من نیاز دارم وقتی سایه ترس می‌افته روی زندگی، وقت تپش قلب و عرق سرد، بشینم و بودنت سربزنگاهها رو یادم بیاد. بشینم و «خداروشکر»‌های از ته دل و «به‌خیر‌گذشت»‌های زندگیم رو بشمرم. نیاز دارم به صبح‌های زندگی فکر کنم، به صبح‌های دل‌انگیز بعد از شبهای دلهره. بین این همه آمار تلخ، نیاز دارم بشینم و عدد در بیارم از لحظه‌هایی که کنارم بودی. عدد در میاد از حضور دائمت؟ 

حرفهای محکم

دلم میان این همه "شاید " و " اگر " ، " حتما " می خواهد ...

با من حرف های محکم بزن.

 

* اِنَّ مَعَ العُسرِیُسرا ...

+ المستغاث بک یا صاحب الزمان

هفده

دلم برایت تنگ شده.

از همین حالا که لباس مشکی‌ها را از گوشه و کنار جمع می‌کنم تا بشورمشان و بگذارمشان کنار برای عزاهای محترم.

از همین حالا که چارپایه آورده‌ایم که کتیبه بالابلند سلام‌های طلایی را از دیوار پایین بیاوریم.

از همین حالا که نوقاهای تبریزی قرار است شکلات خوری خالی را پر کنند.

از همین حالا که سید قرار سلمانی فردا را می گذارد.

از همین حالا که مامان از آن طرف خط می گوید عزاداری‌ها قبول.

از همین حالا دلم برایت تنگ شده.

خانه تکانی

با خجالت اینجا را آب و جارو می‌کنم.

خوش به حال کسی که دلش رحلی است برای تو ...

دل خوشم که گرد و غبار ننشیند به جان اینجا...

ار تو مدد کنی

شانزده

دعای عرفه
روضه‌ی خوانده‌ی سیدالشهداست برای خودش...
مثل دانای کل، مثل کسی که مابقی ماجرا را بداند و انتهای قهرمان داستان را به یاد داشته باشد
پای «اشهد یا الهی...باساریر صفحه جبینی و منابت اضراسی و بلوع فارع حبائل عنقی و اطراف اناملی» باید شکست...

پانزده

این روزها نشانه می گذارم لای تفسیرها
لای «در محضر قرآن کریم»
این روزهای اردیبهشتی بیش از هرکس با حضرت قرآن می گذرد...

+الحمدلله علی کل نعمه

چهارده

خدا گفت
هر جا باشید
یک روز کنار هم جمعتان می‌کنم
و این یعنی عاقبت، یک روز تو را می‌بینم.


+أَیْنَ مَا تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللَّـهُ جَمِیعًا ۚ إِنَّ اللَّـهَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ‌ / 148 بقره

سیزده

فیش حج را می گذارم کنار

من پی ِ دیدار ِ توام ...

 

 

* تمام الحج لقا الامام

دوازده

خدا دوست دارد

سفیدی موهای تو را کنار جوانی من ببیند ...

 

^{*قَضى‏ رَبُّکَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِیَّاهُ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِنْدَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ کِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلاً کَریماً/اسرا ۲۳}

یازده

سراغ تفسیر نرفته‌ام
اما این آیه های کوتاه حال خوبی دارد.
فَلْیَعْبُدُوا رَ‌بَّ هَـٰذَا الْبَیْتِ * الَّذِی أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَآمَنَهُم مِّنْ خَوْفٍ
انگار دارد نشانی می‌دهد.
خدای این خانه، همانی است که وقت گرسنگی، سیرت کرد و از ترس ایمنی‌ات بخشید.
بهتر از این میشود نشانی داد؟